Chłopiec o niebieskich włosach

Bardzo dawno temu, w górskiej wiosce leżącej za przełęczą Błękitnego Szlaku, przyszedł na świat chłopiec o niebieskich włosach.

Poza tym, nie wydarzyło się tam nic godnego odnotowania.

Od listopada stwardniałe porywami wichru nawisy czap śnieżnych wychylały się zza grani, by wisząc nad przepaścią, zaglądać w zielone doliny. Doliny, które odwiedzą lawinowo wraz z nadejściem wiosny.

Na uboczu wioski, tuż pod nawisem skalnego ostańca, zakopany w śniegu, czaił się mały dom. Drewniany. Z przybudówką krytą falistą blachą. Na zasypanym śniegiem ganku krzątała się kobieta, z której łona dzień wcześniej na świat przyszedł chłopiec o niebieskich włosach.

Niewiasta, choć w połogu, myła balię śpiewając radośnie pieśń, której nauczył ją jej dziadek, zanim zaginął za przełęczą Wiecznego Smutku. W mroźnym wichrze przedpołudnia melodia niosła się blisko, tłumiona dywanem białego puchu. Przezwyciężając rwące bólem krzyże, spoglądała na zaspy śnieżne. I na czające się w nich niebezpieczeństwo.

W istocie, za kotarami przysłoniętych okien, w otulonym kwileniem pokoiku nie działo się nic interesującego, poza blaskiem strąków włosów małego chłopca, malującego ściany błękitną poświatą. Mieniące się kosmyki unosiły się, niczym niesione wiatrem kłaczki podsierści młodego Yaka. Tańczyły, zwijały się i niczym żywe, pląsały łaskocząc malca w czoło i nos.

Wieść o tym wydarzeniu rozniosła się ustami kupców i Szerpów aż za przełęcze, a spragnieni widokiem cudownego dziecka mieszkańcy okolicznych wiosek, rzucili wszystkie codzienne sprawy i ruszyli w pielgrzymkę, by doświadczyć cudu.

Po trzech dniach forsownego marszu przez kopny śnieg, pędzeni marzeniem, dotarli pod ganek domku pod ostańcem skalnym.

Na ganku klęczała kobieta. W rękach trzymała omotane futrem śnieżnego lisa zawiniątko. Spod białego futra roztaczał blask pukiel niebieskich włosów. Zmrożone płaczem policzki kobiety pochylały się nad martwym ciałem chłopca o niebieskich włosach.